Halk İçinde Sesi Yok, Figan Olur
Halk içinde sesi yoktur, ama içimde bir feryat yükselir. Yalnızca karanlıkta yankı bulur, kimse duymaz, kimse anlamaz. Her bir adımda acılarım ağırlaşır, her bir nefeste dünyadaki adaletsizlik yüreğimi daha çok yakar. Yalnızım, ama bu yalnızlık içinde bir umudu taşıyorum. Gözlerimde ışık yok belki, ama her gecede yeni bir sabahın arzusuyla yanarım. Derdim çok, ama her derdimde bir derman ararım. İnsanlar görmez, duymazlar; fakat ben, her bir zerremde o ilahi huzura ulaşmak için sabırla beklerim. Bütün yüreğimi teslim ettim bu yolda. Bazen, gözlerimdeki yaşları, içimdeki acıları kimse bilmez. Ama ben biliyorum, her sıkıntı bir gün geçer, her karanlık aydınlığa kavuşur. Ve ben, her derdimi bir umutla taşırım. Kalbimde bir sevda vardır ki, o sevda her şeyin ötesindedir. Zaman gelir, halk içinde adı anılmasa da, gönüllerdeki sevgiyle yankı bulur. Çünkü her kim bir gün doğruyu arar, her kim vicdanla yürürse, sonunda o gerçek, onun kalbinde yankı bulur. Kimse bilmez, kimse duymaz belki...