Habibullah Üstün

 İnsanlar çoğu zaman kötülüğü yüksek sesle, iyiliği ise fısıltıyla yapar. Oysa yıpranma dediğimiz şey çoğunlukla bağırarak değil; erteleyerek, görmezden gelerek, “sonra yaparım” diyerek olur. Bir görevi bilerek savsaklamak, hakkı olanı eksik vermek, emek isteyen yerde bahanelere sığınmak… Bunlar küçük görünür ama bir araya geldiklerinde kalpleri aşındırır, güveni tüketir. Bir toplum, birbirine açıkça düşman olduğunda değil; birbirine karşı sorumluluk duygusunu kaybettiğinde çözülür. İnsan, “Nasıl olsa biri yapar” dediği anda yükünü başkasının sırtına bırakır. O yük birikir, ağırlaşır ve en sonunda hepimizin altında kalacağı bir ağırlığa dönüşür. İşte o zaman herkes yorgundur, herkes kırgındır ama kimse nedenini tam olarak söyleyemez. Adalet yalnızca büyük mahkemelerde aranmaz. Adalet, verilen sözün zamanında tutulmasında, emanet edilen işin layıkıyla yapılmasında, bekletilen bir cevabın geciktirilmemesinde de tecelli eder. Bir insan, görevini eksik yaptığında sadece karşısındakin...

  Dünyada yaşanan sıkıntılar, adaletsizlikler ve zulümler tesadüf değildir. Yeryüzüne baktığımızda savaşlar, açlık, faiz düzeni, ahlaki çöküş, çocukların birbirine zulmü, büyüklerin güç hırsıyla birbirini ezmesi; hepsi aynı kökten beslenmektedir. İnsan, kendini merkeze alıp kendi koyduğu kanunları mutlak doğru kabul ettiğinde, fıtrattan ve ilahi ölçülerden uzaklaşmıştır. Bu uzaklaşma sadece bireyi değil, toplumu; sadece toplumu değil, tüm insanlığı karanlığa sürüklemiştir. Allah, insanı başıboş bırakmamış; adaletin, merhametin, hakkaniyetin ve dengeli bir hayatın ölçülerini vahiy yoluyla bildirmiştir. Ancak zamanla bu ölçüler “çağa uygun değil” denilerek terk edilmiş, yerine çıkarı esas alan beşeri sistemler konulmuştur. Faiz bunun en açık örneğidir: Güçlü olanın daha güçlü, zayıf olanın daha zayıf hale geldiği bir düzen. Aynı şekilde eğitimden hukuka, aile yapısından ekonomiye kadar ilahi rehberlik terk edildiğinde zulüm kaçınılmaz olmuştur. Oysa çözüm karmaşık değildir. Çözüm, in...