Sessiz İhmalin Yıprattığı İnsanlık ve Kaybolan Sorumluluk

 İnsanlar çoğu zaman kötülüğü yüksek sesle, iyiliği ise fısıltıyla yapar. Oysa yıpranma dediğimiz şey çoğunlukla bağırarak değil; erteleyerek, görmezden gelerek, “sonra yaparım” diyerek olur. Bir görevi bilerek savsaklamak, hakkı olanı eksik vermek, emek isteyen yerde bahanelere sığınmak… Bunlar küçük görünür ama bir araya geldiklerinde kalpleri aşındırır, güveni tüketir.

Bir toplum, birbirine açıkça düşman olduğunda değil; birbirine karşı sorumluluk duygusunu kaybettiğinde çözülür. İnsan, “Nasıl olsa biri yapar” dediği anda yükünü başkasının sırtına bırakır. O yük birikir, ağırlaşır ve en sonunda hepimizin altında kalacağı bir ağırlığa dönüşür. İşte o zaman herkes yorgundur, herkes kırgındır ama kimse nedenini tam olarak söyleyemez.

Adalet yalnızca büyük mahkemelerde aranmaz. Adalet, verilen sözün zamanında tutulmasında, emanet edilen işin layıkıyla yapılmasında, bekletilen bir cevabın geciktirilmemesinde de tecelli eder. Bir insan, görevini eksik yaptığında sadece karşısındakini değil, kendi ruhunu da yaralar. Çünkü insan, içten içe bilir: Yapabileceği halde yapmadığını, düzeltebileceği halde ertelediğini.

Birbirimizi yıpratmanın en sinsi yolu, sorumluluktan kaçmayı normalleştirmektir. “Herkes böyle” cümlesi, vicdanın üstüne örtülen ince ama ağır bir örtüdür. O örtü kaldırılmadıkça ne birlik kalır ne de huzur. Oysa iyilik, bulaşıcıdır; tıpkı ihmal gibi. Bir kişi işini hakkıyla yaptığında, bir başkası utanır; bir kişi sözünde durduğunda, bir başkası cesaret bulur.

Kimse kusursuz olmak zorunda değil. Ama herkes elinden geleni yapmak zorunda. Samimiyet, mükemmellikten daha değerlidir. Geç kalınmış bir özür, hiç edilmeyen bir özürden iyidir. Eksik yapılmış bir iş, dürüstçe kabul edilip tamamlanırsa berekete dönüşür. Fakat inkâr edilen ihmal, kalpte pas tutar.

İnsanlara düşen, başkalarının hatalarını saymak değil; kendi payına düşen sorumluluğu temizce taşımaktır. Çünkü yük hafiflediğinde yollar açılır, kalpler yumuşar. Ve o zaman insanlar birbirini içten içe yıpratmaz; birbirini ayakta tutar.