Teslimiyetle Arınan Kalbin Sözleri

 İnsan çoğu zaman başına gelenleri başkalarına bağlayarak nefesini tüketir. “O bana bunu yaptı, şu bana şu zorluğu çıkardı” diye içinden söylenir durur. Oysa bu yakınmalar, dışarıya değil önce insanın kendi ruhuna zarar verir. Çünkü her şey, görünen sebep perdesinin arkasında, ilahi iradenin bilgisi ve izni altında gerçekleşir. Bize dokunan her zorluk, taşıyamayacağımız yükler değil; özümüzdeki pası silen, kalbimizi incelten, bizi daha sağlam bir kul kılan imtihanlardır.

Gerçek teslimiyet, neden ben? diye sormak yerine ben bu imtihanda nasıl durmalıyım? diye sormayı öğretir. Zorluklar bize ceza olsun diye değil, eksiklerimizi tanıyalım, içimizde saklı erdemleri uyandıralım diye gelir. Allah kuluna zulmetmez; aksine her acının içine bir hikmet, her sıkıntının ardına bir kapı saklar. İnsan bu kapıyı, söylenerek değil, sabredip düşünerek fark eder.

Eğer hak yolunda yürüyen, gönülleri Allah’a çağıran bir rehber olsaydı; insanlara şöyle seslenirdi:

“Ey kalbi kırılan, yükü ağır gelen insan… Hiçbir şey sana rastgele dokunmaz. Her acı, içine bir nur tohumu bırakır. Sabret ki o tohum yeşersin. Kırılma; çünkü Allah seni onarmakla meşguldür. Yakınma; çünkü dilindeki şikâyet kalbindeki huzuru gölgeler. Her zorlukta O’nun hikmetini ara, her kolaylıkta O’na şükret. İnsana zarar veren dışındaki değil, içindeki fırtınadır. Teslim ol ki o fırtına diniversin. Çünkü var olan her şey O’nun kudretiyle, karar veren yalnızca O’dur.”

İşte gerçek bir mümin, bu anlayışla yaşar:
Şikâyet yerine şükür, öfke yerine sükûnet, karamsarlık yerine umut taşır. Başa geleni anlamaya çalışırken kalbi arınır, dili korunur, nefsi terbiye olur. Çünkü bilir ki Allah varsa, kaygıya yer yoktur; O’nun hükmü varken başka bir kudret yok gibidir.

Dünya bizi yormak için değil, olgunlaştırmak için vardır. O yüzden söylenmeden yaşamak, sabırla yürümek, teslimiyetle güçlenmek gerçek iman yoludur. Kalbini Rabbine açan kişi, zorluğun ardındaki rahmeti görmekte gecikmez.