Hayallerime Sırt Çevrilen Yol: Dünyaya ve Yakınlarıma Sitemim Var

Sitemim var… Hem dünyaya, hem de en çok güvenip inandıklarıma… İçimde büyüttüğüm, geceleri uykusuz kaldığım, hayalini kurarken gözlerimin dolduğu bir projeydi bu. Sıradan bir hayvancılık projesi değildi benimkisi. Ben başka bir düzen, başka bir sistem kurmak istedim. İnsanlar bir araya gelecekti; elbirliğiyle, gönül birliğiyle… Herkesin katkısı olacaktı bu işte. Hayvanları ortak alacak, birlikte bakacak, birlikte büyütecektik. Kazançlarımız da kayıt altında, şeffaf, güven dolu olacaktı.

Ama bu sadece maddi kazançla ilgili değildi. Bu proje, mevcut sistemin dışında bir nefes, bir umut olacaktı. İnsanlar arasında güveni yeniden inşa edecektik. Hayvan transferleriyle ödeme sistemi kuracak, insanların paraya değil, üretime ve paylaşmaya odaklandığı bir düzen hayal ettim. İnsanlar arası bağı güçlendiren, alın terinin karşılığını adilce veren bir yapı… Belki de bir devrimdi kendi çapımda.

Ama olmadı.

En çok da yakınlarımın ilgisizliği yaktı canımı. Bir selam kadar bile destek görmedim. Proje daha filizlenmeden kurudu. Toprak kuruydu çünkü… İlgiyle, umutla, inançla sulanmadı. Raflara kaldırılan bir dosya gibi kaldı köşede. Kimsenin merak etmediği, kimsenin sormadığı bir hayal artık o.

Ve ben… Yoruldum artık. Yalnız kalmak, inandığın şey uğruna tek başına savaşmak öyle zor ki…

Biliyorum, bu sistem bana ve benim gibilerine yer vermek istemiyor. Ama ben sadece hayvancılık yapmak istemedim; ben bir yaşam biçimi, bir dayanışma kültürü, bir adalet düzeni kurmak istedim.

Bu bir başkaldırıydı belki de… Sisteme, duyarsızlığa, umursamazlığa… Ama bu başkaldırıda yalnız kaldım.

Dünyaya sitemim var…
Yakınlarıma, dost bildiklerime sitemim var…
İçimde kalanlara, kırılan hayallerime sitemim var…

Ama en çok da, bu güzel hayali yaşatamadığım için kendime sitemim var...