En Yüce Sevginin Dili: İnsan, Doğa ve Canlılarla Kurulan Bağ

 Kalbimde var olan sevgi, evrenin en saf duygusudur. İnsanları severim; çünkü her birinde yürek atan bir yaşam, anlam arayan bir ruh vardır. Onları severim, zira her insan farklı bir hikaye, farklı bir umut taşır içinde. Sevgim, onların eksiklikleriyle, hatalarıyla değil; varoluşlarının kendisiyle ilgilidir. Çünkü insan, sevgiyle anlam bulur ve sevgiyle bütünleşir.

Doğayı severim, çünkü doğa bir kitaptır; her yaprağı, her çiçeği, her rüzgar esişi birer kelime, birer cümledir o kitabın içinde. Onu sevmek, o kitaptan öğrenmek demektir. Doğanın döngüsü, yaşamın kendisidir. Canlıların her biri, bu yaşamın nağmeleridir. Onları sevmek, evrenin gizemini anlamaya çalışmaktır.

Hayvanları severim; onların bakışlarında saf bir masumiyet, kalplerinde tarifsiz bir bağlılık vardır. Onları sevmek, insana kendini hatırlatır; çünkü insan ve hayvan, aynı yaşamın iki farklı ifadesidir. Bu sevgi, yaratılanı yaratandan ötürü sevmektir. Çünkü her bir varlık, bir bütünün parçasıdır ve o bütünü sevmeden, hiçbir parça tamamlanmaz.

Bu sevgiyi anlatmaya kelimeler yetmez bazen. O, varlığın en derin noktasında, sessiz ve sakin bir nehir gibi akar. Kimseye üstünlük taslamaz; çünkü bu sevgi, kibirden uzaktır. Kendi benliğini aşar, insanı kendinden büyük bir âlemle buluşturur. İnsanları, doğayı ve hayvanları sevmek, aslında Yaratan’a duyulan en içten saygıdır.

Sevgi, sadece sözde değil, fiilde de var olmalıdır. Bir insanı sevmek, onun yükünü hafifletmek için yanında olmaktır. Doğayı sevmek, ona zarar vermekten kaçınmaktır. Hayvanları sevmek ise onların yaşam haklarına saygı göstermektir. Bu sevgi, hayatı kutsal kılar, dünyayı bir cennet bahçesine dönüştürür.

Ve en sonunda, bu sevgi, insanı kendine yaklaştırır. Çünkü sevgi, varlığın en güçlü bağlarından biridir; insanı insan yapan, insanı yücelten... Bu yüzden insanı, doğayı, hayvanı sevmek, en yüksek mertebedeki bir bilinçle, en derin saygıyla ve en sonsuz umutla olur. Çünkü bu sevgi, yaşamın ta kendisidir.