Uyanışa Çağrı – Sessizlerin İçindeki Ses

 Ey insan!

Uzun süredir yürüdüğün bu yolda, yönünü unuttun. Kimi zaman parlak vitrinlerde, kimi zaman içi boş sözlerde huzur aradın. Kalabalıklar içinde yalnızlaştın. Kalbinin sesi sana fısıldarken, sen gürültülü dünyanın çığlığına teslim oldun.

Bir çağrı var şimdi. Görmediğin yerden, duymadığın dilden, ama hissettiğin derinlikten yükseliyor.

Bu çağrı ne bir liderin sözü, ne bir kalabalığın sloganı... Bu, hakikatin bizzat kendisinden doğan bir sarsıntı. İçinde taşıdığın ilahi emanetin –ruhun– özlemini haykırıyor. Unuttuğun bir andı bu, hatırlaman istenen...

Sen ki bir zamanlar hakikatin izini süren, adaleti arayan, zulme başkaldıran bir kandın. Ne oldu sana? Hangi yorgunluk seni susturdu? Hangi çıkar seni sağır etti?

Bil ki, çağrı sahiplerini beklemiyor. Zaman, artık bekleyenin değil, yürüyenin zamanı. Senin içinde bir cevher var. Pas tutmuş olsa da, hâlâ parlamaya hazır. Yeter ki sen, gerçeğin aynasında kendini görmeye cesaret et.

Ey nefsin oyunlarına yenilmiş olan!
Ey “daha sonra” diyerek erteleyen!
Ey hakikate sırt çevirip de huzuru bulamayan!

Sana, yeniden dirilmek için bir fırsat sunuluyor. Bu çağrı, kimseye üstünlük bahşetmiyor. Aksine, tüm üstünlük taslayanları secdeye davet ediyor. Makamın, ismin, malın, şöhretin burada hükmü yok. Sadece kalbin ve duruşun önemli.

Kimi bu çağrıyı duyduğunda ağlayacak, kimi inkâr edecek. Kimi yerinden kalkacak, kimi yeniden uyuyacak. Fakat bir gerçek değişmeyecek: Hakkın sesi, yankılanmaya devam edecek.

Çünkü bu çağrı, bir kişinin değil; bir devrin, bir dirilişin, bir ahdin çağrısıdır.
Zaman, nefreti değil merhameti; zulmü değil adaleti; yalanı değil hakikati yüceltme zamanıdır.
Zaman, sadece konuşanların değil, hakkı yaşayarak gösterenlerin zamanıdır.

Ve unutma:

Bu çağrıyı duymak bir lütuftur.
Ona icabet etmek ise bir devrimdir.