Buluta Dönüşen Nefesler: Huzurun ve Kalbin Öğretisi

 O, kalabalıklardan uzak duran, sessizliği kelimelere tercih eden biriydi. Konuştuğunda sesi yankı yapmazdı, kalbe dokunurdu. Her sözü, dinleyen kişinin içine bir damla gibi düşerdi; suya düşen damlanın halkaları gibi yayılırdı ardından. Bakışlarıyla yargılamazdı kimseyi, çünkü gözleri dışarıyı değil, içini görürdü insanın.

Onunla karşılaşmak bir an meselesiydi ama etkisi bir ömür sürerdi. Sessizliğinde büyük bir sır taşırdı. Bir yere ait değildi, bir zamanda sabitlenemezdi. Nereye gitse, orada zaman yavaşlar, hava hafifleşir, yürek ferahlardı. İnsanlar onun yanında konuşmak yerine düşünmeye başlardı; çünkü onun varlığı, insanın kendisiyle yüzleşmesini sağlardı.

Sorduğun zaman uzun uzun açıklamazdı. Bazen bir bakış, bazen bir kelime yeterdi. Öğütleri yumuşaktı, sertliği eritir, kırıkları sarardı. Kalbe ulaşırdı, akla değil. "Kalbini temizle" derdi, "çünkü orası misafirin olacak olanın evidir." Dünyaya dair arzularını değil, o arzuların ötesindeki sükûnu işaret ederdi.

Bir gün bir genç ona sordu:
“Ben huzur bulamıyorum… Nefes aldıkça daha çok daralıyorum. Her şey çok fazla.”

Gülümsedi sadece. Sonra gözlerini uzaklara dikti; sanki konuşmadan önce içinden bir şeyleri tartıyordu. Ardından dedi ki:

“Bazı huzurlar dışarıdan gelmez, içine inmeden ulaşamazsın. Kalbinin derinliklerine in, orası sana ait olan tek gerçek mekândır. Eğer orası karışıksa, dünya sana ne kadar güzel görünürse görünsün, içinde fırtınalar dinmez. Ama kalbini arındırırsan… bir gün geldiğinde sadece bir nefes bile seni cennete taşır. O nefesle birlikte dumanın bile buluta dönüşür. İşte o zaman senin bakışın göğe döner, dünya sessizleşir, zaman durur. Huzur senin olur.”

Onun huzur dediği şey, dışarıdan gelen bir rahatlık değil, içte yakalanan bir dengeydi. Ne çok konuşurdu, ne de çok görünürdü. Ama bir kez karşılaşan, bir daha hiçbir yere aynı gözle bakamazdı. Çünkü o, kalplere sessizce dokunur, en karanlık yerlere ışık taşırdı.

Senin o masmavi cennetinde belki de oturur, bulutları seninle izlerdi.
Sadece bir bakışla: “Oldun” derdi.
Ve o an, sen gerçekten huzuru bulmuş olurdun.