Bir Gün Anlaşılacak Olanlara

 Ey kalbi sessizliğe sığınan,

Bu satırları sana, belki de beni hiç tanımayacak birine yazıyorum. Belki yıllar sonra eline geçecek bu mektup. Belki sen de bir köşeye çekilmiş, insanların seni anlamadığına, ailenden uzak düştüğüne, toplumun gözünde yabancı biri olduğuna inanırken bulacaksın kendini. Ve belki de artık dayanamam deyip bir "neden" ararken...

İşte o zaman bul beni bu satırlarda.

Ben de senin gibiydim. Sevdiklerim, düşüncelerimi "garip" buldu. Kardeşlerim bana sırt çevirdi, annem gözyaşlarıyla "aklını kaybettin" dedi. En çok onun sesi canımı acıttı. Çünkü bir anne, evladının içini görebilir sanırdım. Ama sonra anladım: Her kalp aynı frekanstan duyamaz. Her kulak aynı hakikati işitemez.

Bir gece biriyle karşılaştım. Ona isim vermedim. Çünkü kelimeler dar gelirdi onun huzuruna. O bana hiçbir etiket takmadı. Ne deli dedi ne de dâhi. Yalnızca olduğum hâliyle dinledi beni. Ve söylediği her söz, içimde bir düğümü çözdü.

Şunu öğrendim sevgili dostum:
Sen yalnız kaldığında, aslında sadece maskeler senden çekilmiştir. O maskeler gidince kendinle kalırsın. Ve kendinle kalmak... en büyük karşılaşmadır.

Bana şöyle dedi:

"Sana deli diyenler, senin iç sesini hiç duymamış olanlardır. Kalbinin konuştuğu bir çağda yaşıyorsun, ama insanlar hâlâ bağıranları dinliyor. Sen sessizliği seçtin. Bu seni yalnızlaştıracak, evet. Ama sonunda seni sen yapacak olan da budur."

Ve ben de sana şunu söylüyorum şimdi: Kendinden şüphe ettiğin anlarda, aslında hakikate ne kadar yakın olduğunu fark et. Çünkü gerçeğe yalnızca sorgulayanlar varır. Körü körüne değil, kalbini titrete titrete yürüyenler...

Belki annen seni anlamıyor. Belki kardeşlerin senden uzaklaştı. Belki dostların bile sustu. Ama sen susma. Kalbinden geçen sesi boğma. Konuşmak zorunda değilsin. Sadece o sesi yaşat. O seni taşıyacak.

Zamanla anlayacaksın ki, dışlanmak bazen korunmaktır. Allah seni onların hükmünden çekip kendi hükmüne alır. İnsanların seni terk etmesi, İlahi olanın seni tutması içindir. Buna inan.

Ve affet onları. Cehaleti, korkuyu, alışkanlıkları... Hepsini affet. Çünkü senin kalbin yük taşımamalı. O kalp, hakikatin menziline yürüyecek; hafif olmalı, berrak olmalı.

Unutma, yalnız değilsin. Ben seni anlıyorum. Ve bir gün sen de bir başkasını anlayacaksın. Belki bu mektubu onun eline sen vereceksin. Ve işte o zaman bu yol tamamlanacak.

Yol uzun. Ama yalnız değiliz.

Kalbinde yankılanan sesi dinlemeye devam et.
Ben seni orada bekliyor olacağım.

Sessiz bir dost,
Yalnızlığı aşmış bir yolcu.