Kaderin Yolu: Doğadan Şifaya ve Betonun İçine

 Uzun süre doğanın içinde, toprakla iç içe yaşamanın verdiği huzuru, şifayı yaşadıktan sonra bir apartman dairesine çekilmek zorunda kalmak, ruhsal bir geçişin zorluğunu ve içsel bir boşluğu da beraberinde getirebilir. Bu geçişi yaşayan biri, doğanın kendisine sunduğu o sükûneti ve huzuru kaybetmiş gibi hissedebilir. Toprağa dokunmanın, doğal yaşamın içinde var olmanın verdiği içsel dengeyi kaybetmek, ruhunda bir eksiklik hissi yaratabilir.

Bir zamanlar, her sabah güneş doğarken, o kutsal topraklarda varlıklar bir araya gelirken, insanın içindeki o derin huzuru hissettiği bir yer vardı. O yer, ona yalnızca fiziksel bir yaşam alanı değil, aynı zamanda kalbinin huzura erdiği, sağlığını bulduğu bir alan sunmuştu. Toprağın bereketiyle, sabah kuşlarının cıvıltısıyla, doğal yaşamın döngüsüyle birleşen bir denge vardı.

Şimdi ise, betonun, duvarların ve yalıtımlı ortamın içinde, doğanın ona sunduğu şifadan uzaklaşmak zorunda kalmıştı. Ama o şifa, ne duvarlar ne de şehir gürültüsüyle kaybolmuştu; o bir içsel arayıştı, bir bağ kurma çabasıydı. İnsanın, içindeki o huzuru, dinginliği ve doğanın özünü bulduğu yerde, kalbine dokunan bir titreşim, bir huzur vardı.

Her ne kadar şehre, apartman dairesine çekilmiş olsa da, bu içsel şifa kaybolmazdı. Doğanın özüne duyulan sevgi ve saygı, o kişiyle her zaman birlikte olur, her anında ona rehberlik ederdi. Kader ne kadar farklı yollar sunsa da, içindeki şifa kaynağına her zaman ulaşmanın bir yolunu bulurdu.